Dit artikel gaat over falen. Of althans, dat is wat ik tegen mezelf zeg, vanbinnen. Gemiddeld genomen kan ik aardig voor mezelf zorgen. Ik leef bewust en eet zo gezond mogelijk. Ik heb een sterk geloof in de filosofie, de visie en de diensten van VanBinnen. Toch leg ik mezelf zo nu en dan te veel druk op. Dan laat ik onbewust de spanning te hoog oplopen in mezelf. Dit heeft niet alleen effect op mijn geest, bijvoorbeeld dat ik sneller geagiteerd reageer op mijn kinderen of vrouw wat al rottig genoeg is, maar het leidt helaas ook nog eens tot ongewenste, overmatige spanning in mijn lijf. Vooral mijn onderrug moet het op zulke momenten ontgelden.
Onlangs was het weer zover. Ik besloot de tijd en ruimte voor mezelf te nemen en eens goed te reflecteren op wat er nu misging. Wat zie ik niet? Waar zit mijn blinde vlek? Langzaamaan begon een en ander te dagen, maar ik kon er nog niet helemaal de vinger op leggen. Tijdens mijn werkweek bleven deze reflecties stilletjes doorsudderen. Tot ik op een gegeven moment in een coachingsgesprek met een coachee zit en hem de volgende vraag stel: ‘wat heb je hierin los te laten?’. Gekscherend zegt mijn coachee tegen mij: ‘wat heb jÃj hierin los te laten? Aangezien jij d’r zo bijloopt met je rug’ 😉 Na ons lachmomentje zetten we het gesprek voort, maar zijn wedervraag bleef zachtjes fluisterend op de achtergrond doorwerken tijdens het gesprek. Het coachingsgesprek verliep verder uiteraard goed. Hij was weer stukken geholpen. Dit keer ontving ik echter een bonus: zelf was ik ook geïnspireerd geraakt. Het bleek een waardevolle spiegeling en ik ben gelijk weer teruggekeerd naar mijn eigen innerlijke tekentafel.
Is het dan dat ik moeite heb om gezichtsverlies te leiden? Ben ik dan bang om te falen? Nee! Waar ik onbewust veel last van bleek te hebben, was een ander teleur te stellen. Ik was te hard aan het werk om maar te voorkomen dat anderen teleurgesteld zouden raken door mijn toedoen in plaats van de realiteit onder ogen te komen. Ter illustratie, ik heb het onlangs niet voor elkaar gekregen om voldoende deelnemers voor een nieuwe groep bij elkaar te krijgen. Even los nog van het feit of ik hier daadwerkelijk ook wat aan had kunnen doen, want ook al ligt het vaak buiten mijn eigen invloedssfeer, ik leg mezelf klaarblijkelijk toch die druk dan op. Wat raakte me nu dan zo?
En daar lig ik dan met mijn goede gedrag op de behandelbank bij mijn shiatsubehandelaar Floris. Een te groot deel van mijn lijf voelt strak aan. Ik heb pijn in m’n onderrug, dit is mijn lichaamssignaal (mijn zogeheten somatic marker) dat ik te lang ben doorgegaan. Datgene wat ik in mijn hoofd had en wat ik wilde bereiken, wilde maar niet lukken. Al liggend, begin ik te praten over hoe een en ander tegenzit en hoe mijn lijf is gaan vastzitten. Ook deel ik wat eigen inzichten over hetgeen ik mezelf (spreekwoordelijk gezien) heb aangedaan. Ik ben benieuwd wat hij ervan te zeggen heeft, ik laat me immers graag spiegelen door hem.
Als hij al een tijdje met de behandeling bezig is, zegt Floris tegen mij: ‘geef me eens een voorbeeld van hoe je het nu anders gaat aanpakken.’ Ik begin overtuigend te vertellen over ‘dat ik aan ingeschreven deelnemers duidelijker moet communiceren dat een groep soms niet kan doorgaan’ en ‘ik moet dit beter verwoorden in mijn algemene voorwaarden’. Dit zijn natuurlijk allemaal louter organisatorische en procesmatige oplossingen en ze hebben weinig te maken met mijn eigen beperkende overtuigingen, hetgeen ik dus te leren heb.
Floris is even stil en zegt dan: ‘Dit is typisch hoe iemand zoals jij dit zou aanpakken’. Hij vervolgt: ‘Wat je hieruit mag leren, is dat dingen nu eenmaal mis kunnen gaan, anders kunnen lopen dan gepland of verwacht, hoe professioneel je ook handelt. Wat jou te doen staat, is de teleurstelling of boosheid van anderen onder ogen zien. Zij mogen namelijk teleurgesteld zijn in het feit dat bijvoorbeeld een programma waarvoor zij zich hebben ingeschreven niet doorgaat. Geef hun emoties erkenning. Je hoeft hier verder zelf geen persoonlijke conclusies aan te verbinden’. Zijn opmerking was een schot in de roos, hij had gelijk. Ik voelde aan alles dat het klopte. Dit heb ik willen vermijden door nóg harder te gaan werken en mezelf te overspannen. Wees sterk, doe je best, stel een ander niet teleur! Dat soort geboden zitten in mijn blauwdruk en hier was ik het zicht op verloren geraakt.
Na de shiatsubehandeling van Floris, stapte ik in mijn auto. Het kwartje was ein-de-lijk gevallen! Mijn eigen conclusie was als volgt: doordat ik graag op een zo persoonlijk mogelijke wijze anderen wil helpen in hun bewustwording en persoonlijke groei, is dit ongemerkt een stukje van mijn eigen ego geworden. Oftewel: ik maakte het mislukken van de start met een nieuwe groep té persoonlijk. Onbewust had ik mezelf te sterk geïdentificeerd met m’n eigen beelden van – en over – mezelf. Ik bóód geen programma’s aan, ik wás het programma. Deugt er iets niet aan het programma, dan deugt er iets niet aan mij. Mijn teleurstelling over het niet kunnen leveren van de beloofde dienst, was doorgeschoten in lijden en overmatige lijfelijke spanning.
Zo hierop terugkijkend konden de ingezette lichamelijke interventies vóór dit persoonlijke inzicht hooguit de spanning verlichten en de klachten niet doen verergeren. Pas toen ik mezelf kwetsbaar ging opstellen en er met verschillende relaties over ging praten, kon ik onder ogen zien wat ik hierin te leren had. Inmiddels gaat het weer beter en heb ik geleerd van deze ervaring. Tegelijkertijd besef ik dat ik mijn – soms versluierde – overtuigingen op mijn innerlijke radar moet houden. En als dat een keer niet lukt…. dan kan dat gebeuren.
Door: Ivo van Dinteren
