Langzaam kwam alles tot rust. De eerste dagen van de retraite met Rupert Spira in het serene Mandali retraitecentrum in Noord-Italië voelden onwennig. Mijn geest had tijd nodig om te wennen aan de eenvoud en het strikte ritme: vroeg opstaan, meditatie, yoga, meditatie, lunch, meditatie, Q&A, diner en weer meditatie. Het dagelijks leven viel weg, en ik kwam steeds dichter bij mezelf.
Rupert’s begeleiding vroeg veel van me. Zijn boodschap was duidelijk: “Je bent al”. Geen vast stramien, geen pad dat je moet volgen, alleen maar loslaten. Om je eenheid met de werkelijkheid te realiseren, is het niet nodig om je ‘afgescheiden’ zelf of ego te elimineren, want dat illusoire zelf heeft nooit echt bestaan. Het gaat erom je ware zelf te kennen. Er verandert wezenlijk niets, toch is alles anders. Elke meditatie was een confrontatie met mijn ego, dat steeds weer probeerde terug te kruipen in mijn bewustzijn. Maar langzaam voelde ik hoe er ruimte ontstond, een ontvankelijkheid die ik niet volledig kon bevatten, maar die ik wel toeliet.
Wat deze retraite extra bijzonder maakte, was de gemeenschap die we vormden. Mensen van over de hele wereld, van Zuid-Afrika tot Mexico, van Zweden tot Australië. Iedereen bracht zijn of haar eigen verhalen en ervaringen mee. Er ontstond een diepe verbondenheid, zowel in de gedeelde stilte als in de gesprekken. De warmte en gelijkwaardigheid die ik hier ervoer, voelde als thuiskomen. Een samenzijn dat vergelijkbaar was met de liefde die ik thuis voel bij mijn dierbaren, maar dan gedeeld met vreemden. Dit is wat deze retraite voor mij zo magisch maakte—de eenvoud, de vriendelijkheid, de openheid.
Het landschap van Mandali—hoog in de bergen—veranderde net zo vaak als mijn innerlijke proces. Omgeven door wolken die als een deken om ons heen hingen, wisselde het uitzicht over het Orta meer continu. Toch was er iets blijvends, iets onveranderlijks, net zoals de kern van onszelf waar Rupert ons steeds naar terugbracht. Loslaten was verre van eenvoudig, maar door de rust van deze omgeving voelde het natuurlijk om steeds een laagje dieper te gaan.
Op een dag, na een meditatiesessie, liep ik naar het terras met uitzicht over het meer. Plots overviel me een emotie die ik niet zag aankomen. Ik stond daar, leunend op de railing, en de tranen begonnen te stromen. Tien minuten lang liet ik het verdriet toe, zonder het te begrijpen. Het voelde alsof iets in mij loskwam, zonder verklaring, maar met een diepe opluchting. Pas later, zittend in de tuin, voelde ik hoe de emotie wegtrok en ik weer een natuurlijke rust vond.
Naast de dagelijkse meditaties en yogasessies was er ook tijd voor ontspanning in de wellness. Hoewel ik er weinig gebruik van maakte, genoot ik soms van de sauna, het zwembad en het bubbelbad. Op een dag had ik mijn zwembroek vergeten en ging terug naar mijn hotel om deze te halen. Eenmaal in mijn kamer genoot ik van het comfort van mijn bed, en anderhalf uur later werd ik wakker. Deze onverwachte slaap bleek precies wat ik nodig had. Het voelde alsof alles op zijn plek viel, zonder enige inspanning.
De Q&A-sessies met Rupert waren telkens verrijkend. De vragen en zijn diepgaande antwoorden raakten aan de essentie van ons mens-zijn. Een moment van diepe helderheid kwam tijdens een gesprek met Simon, een deelnemer uit Engeland, na een van de ochtendmeditaties. Opeens viel ik in een staat van weten die verder ging dan woorden. Het was een ervaring van pure helderheid die mij nog niet eerder was overkomen, een vertrouwd gevoel dat de kern van mijn zijn raakte.
De laatste avond was een bijzondere afsluiting. De deelnemers organiseerden intieme, live optredens. Wat een talent, wat een kwetsbaarheid. Vooral het akoestische gitaarspel van Anika uit Zuid-Afrika raakte me diep. Ze zong een lied in het Sanskriet en ik brak. De tranen rolden over mijn wangen, en ik kreeg kippenvel van mijn kruin tot mijn apenstaartje. Het was een emotioneel hoogtepunt dat de kracht van deze retraite voor mij symboliseerde: kwetsbaarheid, verbondenheid en de eenheid van alle dingen.
Aan het einde van de week voelde ik me zowel leeg als vervuld. Soms had ik een gek soort spanning in mijn hoofd, alsof mijn oude patronen nog steeds weerstand boden. Maar mijn geest had zich ontspannen, mijn hart had zich geopend. Wat ik uit deze retraite meeneem, is niet alleen de kracht van loslaten, maar ook de waarde van menselijke verbinding en eenvoud. De weg terug naar mezelf is begonnen, en ik weet dat ik dit gevoel wil vasthouden, zelfs als ik straks weer terugkeer naar de hectiek van het dagelijks leven.
Dit was niet zomaar een retraite—het was een herontdekking van wat het betekent om simpelweg te zijn.
