Begin 2018 was het dan zo ver! Ik had er ontzettend naar uitgekeken en stiekem zelfs wat naar verlangd: mijn eerste retraite geleid door Rob Preece, een geïnitieerde Tibetaans Boeddhistische leraar uit Engeland.
Het vond plaats op KenKon (Integral Life & Training Centre) in Wageningen, voor mij een bekende plek en zelfs een veilige thuishaven, omdat ons persoonlijk leiderschapsprogramma ‘Voel Jezelf’ daar tot op heden plaatsvindt. Eveneens een vrijplaats waar Sydney Leijenhorst verschillende Oosterse tradities laat samenkomen. Een plaats waar oost en west naar elkaar luisteren en van elkaar leren.
Mede vanwege mijn eigen onervarenheid werd het zo’n weekend waarbij bij mij de slappe lach op de loer lag. Vooraf bijvoorbeeld werd gecommuniceerd dat we het hele weekend lang niet mochten spreken, wat in het moment zelf sterk het rebelse kind in mij oproept. Bij aankomst zat direct mijn eigen ego in de weg, want ik aanschouwde direct het mensprofiel van ‘ik voel me niet alleen spiritueel, maar draag hierbij ook nog eens de bijpassende kleding’. Ik voelde het direct al aankomen, maar hier kon mijn oordeel nog wel eens in de weg komen te zitten. Niet dat ik dit soort contemplatieve contexten niet gewend ben of mensen in dit soort kleding niet accepteer, maar in mijn ‘ontwakingsproces’ koop ik klaarblijkelijk nog mijn kleren bij andere winkels.
Toen was het tijd voor de positionering in de zaal, ik leg (heel naïef) met mijn logge lange lijf mijn yogamat neer op de tweede rij van voren en ga in het midden recht voor het ‘podium’ op mijn houten krukje zitten. Oftewel, ik blokkeer het zicht en creëer een enorme dode hoek voor velen die de ambitie hadden nog iets van de leraar mee te krijgen. Toen iedereen gesetteld was en ik over mijn schouder keek, was er tot aan de achterste rij een hele taartpunt aan lege ruimte achter mij: hilarisch en beschamend tegelijkertijd. Verder rondkijkend door de zaal, viel het me ook op dat iedereen aan zijn of haar comfort had gedacht. Ik had namelijk als enige een houten bankje ZONDER kussentje erop. Ik keek over mijn linkerschouder en zag dat mijn goede vriend Michiel zijn achterwerk goed had bediend en dat zelfs mijn eigen mentor Sydney zo’n overheerlijk zacht uitziend kussentje had…en dacht ‘this is gonna hurt’ en zo geschiedde… Oef!
Voor alle aanwezigen hoefde de klankschaal niet geluid te worden, want iedereen was al in de zaal en stond al braaf te wachten toen Rob arriveerde. Zonder aankondiging dook ineens iedereen naar de grond, ik dook er – vrijwel als enige – veel te laat en haastig achteraan om halverwege pas te beseffen dat een Tibetaanse groet werd uitgebracht. Om vervolgens dan weer te ontdekken dat ik te laat was met het omhoog komen. Dit ritueel herhaalde zich drie keer. Mijn houterige ‘mister Bean-achtige’ bewegingen moeten voor mijn omstanders hilarisch zijn geweest.
Rob vind ik een goede schrijver en zijn boek The wisdom of imperfection heeft mij veel gebracht, het spreekt mij erg aan. Ook blijkt hij live een fijne man te zijn met een aangename stem. Door de warme melk in zijn thee (en het bijbehorende biscuitje dat hij hierin doopt), zijn behoorlijk Britse accent en zijn enorm aanstekelijke ‘whisky-lach’ liet zijn afkomst zich makkelijk raden. Door zijn zachtmoedigheid, humor en ontspannen aanwezigheid, alsmede mijn eigen ervaring met meditatie en oosterse tradities, kon ik me snel overgeven aan zijn leringen, inhaken op zijn ervaringen, meezingen met de mantra’s en mezelf volledig onderdompelen in de levensleer van het mahajana (een belangrijke stroming binnen van het Tibetaans Boeddhisme).
De retraite met Rob Preece heeft me verrijkt met nieuwe ervaringen en mooie inzichten, maar mijn hout geworden ‘reet’ kan voortaan wel wat zachtheid gebruiken. 😉
Door: Ivo van Dinteren
