Je kent het vast. Dat moment waarop je in een belangrijke meeting zit, of op een eerste date, en ineens voel je het. Je buik rommelt. Koude rillingen. Paniek. Wat als je nú naar de wc moet? Of erger nog, wat als je moet overgeven? In het openbaar. Waar iedereen het ziet.
Klinkt dit bekend? Dan weet je hoe verraderlijk deze angst is. Niet alleen omdat hij fysiek verlammend werkt, maar vooral omdat hij diep van binnen raakt aan een oeroude angst: die van afwijzing.
Ik kan het niet laten om hier een klein uitstapje naar mijn eigen leven te maken. Want hoewel ik aardig stevig in mijn schoenen sta, heb ik momenten gekend waarop ik mezelf het liefst wilde laten oplossen in het niets. Bijvoorbeeld toen ik als tiener in de aula van mijn middelbare school zat en een plotselinge, niet nader te benoemen, lichamelijke behoefte voelde opkomen. Mijn brein had op dat moment één oplossing: verstijf, kijk niemand aan en misschien verdwijn je vanzelf. (Spoiler: dat werkte niet.)
Schaamte in een biohazard-verpakking
Er is iets geks met ons lichaam. We wonen er ons hele leven in, maar zodra het iets doet wat we niet hadden gepland – zweten, trillen, blozen, boeren, en ja, ook overgeven of naar de wc moeten – reageren we vaak alsof we betrapt zijn op iets schandaligs. Waarom?
Misschien omdat we ooit hebben geleerd dat sommige dingen ‘netjes’ zijn en andere dingen vooral zo onzichtbaar mogelijk moeten gebeuren. Maar het lichaam trekt zich daar niets van aan. Het is niet bezig met sociale conventies; het is bezig met functioneren.
Het probleem ontstaat pas als we het natuurlijke proces niet alleen vervelend, maar ook als een persoonlijke aanval gaan zien. Alsof ons eigen lijf ons verraadt.
En dat is waar het vaak misgaat.
Het lichaam als boodschapper (en niet als vijand)
Laten we even een sprong maken. Stel dat je lichaam niet de vijand is, maar een boodschapper. En dat die misselijkheid, dat trillen of dat verstijven niet betekent dat je kapot bent, maar dat er iets in jou gehoord wil worden.
Als ik terugdenk aan mijn eigen worstelingen met controleverlies, zie ik een patroon. Vaak ging het niet over de situatie zelf, maar over wat het betekende: stel dat mensen écht zouden zien hoe ik me voelde? Wat als ik niet in controle was? Wat als ik kwetsbaar was?
Ik zie dit ook terug bij mensen die ik begeleid. Hoogopgeleide professionals, mensen met indrukwekkende carrières en sociale levens, maar diep van binnen bang dat ze ontmaskerd worden. Alsof ze eigenlijk niet goed genoeg zijn en vroeg of laat door de mand vallen.
De paradox van acceptatie
En hier komt de ironie: hoe harder je probeert om de controle te houden, hoe groter de angst wordt. Hoe meer je vecht tegen je eigen lichamelijke signalen, hoe heftiger ze worden. Want wat je onderdrukt, eist vroeg of laat toch zijn plek op.
Echte vrijheid begint daar waar je jezelf niet langer veroordeelt. Waar je kunt zeggen: oké, ik voel dit nu. Dat is ongemakkelijk, maar het is niet het einde van de wereld.
We willen allemaal bewonderd worden om onze prestaties. Maar wat we écht verlangen, is om geaccepteerd te worden in onze kwetsbaarheid. Om te voelen dat we niet alleen geliefd zijn als we sterk en succesvol zijn, maar juist ook als we het even niet weten.
Van controle naar vertrouwen
Dit is precies waar we bij VanBinnen mee werken. In onze programma’s gaat het niet over trucjes om je angsten weg te duwen, maar over het ontwikkelen van een ander perspectief. Wat als je niet hoeft te controleren, maar mag vertrouwen?
Onze aanpak is ervaringsgericht. Dat betekent dat we niet alleen praten over verandering, maar je ook helpen om het te voelen en toe te passen in je dagelijks leven. We werken met methodieken zoals ervaringsgerichte psychotherapie en Transactionele Analyse om diepgewortelde patronen te herkennen én te doorbreken.
En hier komt een kleine test voor je mindset. Als je nu denkt: “Interessant, maar ik weet niet of dit voor mij werkt,” dan ben je niet alleen. Dit is precies wat veel deelnemers ook dachten voordat ze zich inschreven. Maar als je dit leest en voelt dat er iets in je resoneert – misschien een klein stemmetje dat zegt: dit gaat over mij – dan is dat misschien wel het signaal dat je nodig hebt.
Wil je hier verder in duiken? Kijk dan eens naar onze persoonlijk leiderschapsprogramma´s. Je hoeft het niet alleen te doen. Sterker nog: je kúnt het niet alleen doen. Groei gebeurt altijd in verbinding met anderen.
Zien we je daar? Plan jezelf hier in voor een gratis en vrijblijvend adviesgesprek.
