Skip to main content

Tijdens mijn coachingcarrière heb ik veel bijzondere leiders ontmoet. Eén van hen wil ik vandaag in het zonnetje zetten, niet alleen om haar opmerkelijke capaciteiten, maar ook om de waardevolle les die zij, en daarmee ik, heb geleerd. Laten we haar Tineke noemen, een vrouw van uitzonderlijk kaliber, gedreven door doelen en met een tempo dat je zou doen duizelen. Tineke was een hoofdgedomineerde leider die, in haar poging om te vertragen, de ironie van snelheid ontdekte.

Tineke was zich bewust van de noodzaak van rust en vertraging in haar leven. Ze besefte dat haar razende tempo haar niet alleen fysieke energie, maar ook mentale helderheid kostte. In haar zoektocht naar balans, besloot ze op een dag een meditatie-app te downloaden. Dit was haar manier en een eerste stap om, zonder daadwerkelijk te stoppen, toch een vorm van rust te vinden.

Ze startte haar eerste meditatiesessie terwijl ze haastig naar haar volgende afspraak fietste. Halverwege haar rit stopte ze abrupt. De meditatiebegeleider had al een tijdje niets gezegd. Verward en geïrriteerd checkte ze haar telefoon, denkend dat er iets fout was gegaan of dat de app niet meer werkte. “Ik dacht dat er iets mis was,” zei ze later tegen mij. “Er werd namelijk een hele lange tijd niets gezegd.” Dit bewustwordingsmoment – waarvan zij achteraf de hilariteit van kon inzien – was een cruciaal keerpunt.

Tineke’s ervaring benadrukt een fundamentele waarheid: aandacht en snelheid zijn vaak elkaars vijanden. In onze prikkelrijke, postmoderne samenleving, waarin snelheid en efficiëntie de norm zijn, vergeten we soms de waarde van vertraging. We jagen doelen na, haasten van de ene naar de andere taak, en denken dat we hierdoor meer bereiken. Maar echte aandacht, werkelijke aanwezigheid, vereist een pas op de plaats. Het is zoals de oude wijsheid zegt: soms moeten we stil zijn om echt te kunnen luisteren.

Tijdens onze coachingssessies begon Tineke te experimenteren met bewuste vertraging. Ze leerde om – figuurlijk gesproken – op haar handen te zitten en de verstilling op te zoeken. Dit was een hele opgave. De drang om te handelen, om te bewegen, was diep in haar verankerd. Maar stap voor stap ontdekte ze de waarde van deze nieuwe benadering.

Ze begon haar dag niet meer met een blik op haar agenda, maar met een moment van stilte. Ze maakte tijd vrij voor reflectie, zat bewust met haar gedachten en gevoelens, en vond zo nieuwe manieren om contact te maken met zichzelf en haar omgeving. Tineke ontdekte dat de kwaliteit van haar aandacht verbeterde, niet door meer te doen, maar door meer te zijn. Ze ervaarde dat vertragen geen verlies van tijd betekende, maar juist een investering was in haar eigen welzijn en effectiviteit als leider.

Haar verhaal is een inspirerende reminder voor ons allemaal. We leven in een wereld die steeds sneller gaat, waar stilte en rust vaak als luxe worden gezien in plaats van als noodzaak. Maar juist in die stilte, in het vertragen, vinden we de ruimte om echt te leven en te leiden. Tineke’s reis leert ons dat aandacht en snelheid zelden hand in hand gaan. Vertragen is geen achteruitgang; het is een bewuste keuze om voluit aanwezig te zijn, om werkelijk contact te maken met wat er is, en zo van binnenuit te groeien en te ontwikkelen.

Dit alles komt samen in de kern van onze aanpak: eerst zijn, dan doen. Dit verhaal is daar een levendig bewijs van. Door eerst te zijn, door stilte en reflectie toe te laten, werd haar doen zoveel effectiever en betekenisvoller. Deze balans, deze bewuste keuze om eerst te zijn voordat we handelen, is de sleutel tot duurzaam leiderschap en een vervullend leven. Wil je zelf de kracht van vertraging en aanwezigheid te ontdekken, plan jezelf dan hier in voor een gratis (online) adviesgesprek met een van onze coaches.

Ivo

Ivo