Skip to main content

Onlangs in een persoonlijk gesprek met een klant had ik een bijzondere ervaring, eentje die me onverwachts raakte. Ondanks de vele stappen die ik heb gezet in het verwerken van mijn eigen verlies, ervaarde ik dat mijn verdriet nog steeds ergens diep in mijn lichaam is verankerd. Het gesprek leidde naar een moment waarop mijn klant een persoonlijk verhaal deelde over het vroege overlijden van zijn tweelingbroer en hoe dat in zijn familie werd verwerkt. “Ik deel dit eigenlijk nooit zomaar met anderen,” zei hij. Dat moment voelde intens en intiem, en het werd al snel duidelijk waarom het me zo raakte.

Aan het einde van zijn verhaal sprak hij woorden uit die direct naar mijn hart gingen: “broer, missen, belangrijke gelegenheden.” In een zin ving hij precies wat mij nog steeds dagelijks bezighoudt. Zonder enige waarschuwing overmande een golf van verdriet me; mijn lichaam leek te herkennen wat mijn hoofd inmiddels wel dacht verwerkt te hebben. Mijn eigen broer verloor ik jaren geleden. In tegenstelling tot mijn klant, kende ik hem goed. Maar het gemis heeft zich diep genesteld, onzichtbaar maar onmiskenbaar voelbaar, in de kern van mijn lichaam.

De tranen rolden over mijn wangen. Het was een moment dat ik niet kon onderdrukken, al zou ik dat in mijn werk vaak proberen. Toen ik mijn stem terugvond, zag ik dat mijn gesprekspartner me non-verbaal toestemming gaf om het verdriet te laten zijn. Hij zag mijn emoties, erkende ze, en gaf me daarmee de ruimte. Terwijl ik mijn emoties toeliet, kwam ik steeds dichter bij de kern: hoe diep verlies in je wezen blijft resoneren, hoe hard je ook werkt om het te begrijpen en een plek te geven. Het moment gaf ons beiden een diepe connectie en maakte het gesprek levendiger, bijna tastbaar.

Wanneer ik nu terugdenk aan dit gesprek, besef ik dat mijn lichaam op zo’n cruciale manier de regie overneemt om emoties die zich hebben vastgezet, een weg naar buiten te geven. Veel mensen proberen hun tranen tegen te houden, uit angst of schaamte. En dat herken ik. Tranen hebben in onze maatschappij iets ongemakkelijks, we willen ze vaak niet toelaten. Maar juist huilen is de meest natuurlijke reactie van het lichaam om spanning los te laten en te verwerken. Niet alleen bij verdriet, maar ook bij gevoelens van woede of overweldiging. Het zijn signalen, niet alleen van emotie, maar van heling, of van de noodzaak daartoe.

Wetenschappelijk gezien bevatten tranen zelfs stoffen zoals oxytocine en endorfine. Deze stoffen helpen om je lichaam te kalmeren, het parasympatische zenuwstelsel te activeren, en je cortisolniveau te laten dalen. Daarom voel je je na een goede huilbui vaak lichter, alsof je een last hebt losgelaten. Het lichaam gebruikt tranen als mechanisme om je te helpen balans te vinden, jezelf opnieuw te aarden na een intense ervaring. Het is ons ingebouwd helingssysteem, en toch zijn we geneigd om dat te negeren, onze tranen weg te slikken, met het idee dat we sterk moeten zijn.

De ervaring in het gesprek heeft me geleerd hoe belangrijk het is om ruimte te geven aan onze emoties. Door deze ruimte te ontvangen, kwam ik tot het besef dat verdriet, zelfs na vele jaren en intensief werk, altijd een deel van mij blijft. Het laat zien hoe diep emoties zich kunnen nestelen en hoe ons lichaam soms beter weet wat het nodig heeft dan ons hoofd. Het helpt ons herinneren dat verdriet, net als liefde, niet zomaar verdwijnt en dat we ons niet hoeven te schamen voor wat we voelen.

Wat ik hiervan heb geleerd, wil ik ook aan jou meegeven. Allereerst dat je niet alleen bent; zoveel mensen herkennen de uitdaging om verdriet of een diepgeworteld gevoel van gemis een plek te geven. Daarnaast heb ik ervaren dat een open hart en het delen van emoties, hoe moeilijk dat soms ook lijkt, kracht geven in plaats van nemen. Het lichaam wijst ons vaak precies de weg naar wat nodig is – luister ernaar, geef ruimte, en voel dat je het waard bent om die zachtheid voor jezelf te hebben.

In mijn werk zie ik dagelijks hoe belangrijk het is om die ruimte aan jezelf en anderen te geven. In ons persoonlijk leiderschapsprogramma Voel Jezelf werken we dan ook met de wijsheid van het lichaam, dat vaak meer weet dan ons hoofd. Ons lichaam herbergt een schat aan informatie en voelt feilloos aan wat we nodig hebben, hoe we ons tot anderen verhouden, en welke keuzes juist voor ons zijn. Daarom nodig ik je uit: mocht je met iets soortgelijks worstelen of hier dieper aan willen werken, weet dan dat mijn deur altijd openstaat in de Kruittoren. Of je nu verlangt naar rust, begrip, of gewoon iemand om mee te sparren – ik bied graag mijn inzichten en luisterend oor. Laten we samen verkennen wat dit programma voor jou kan betekenen en welke rol jouw lichaam daarin kan spelen.

Ivo

Ivo